Nietzche ve Babaannem

İlk olarak Mustafa Ulusoy'la nasıl tanıştım? Öyle olağan üstü birşey değil ama, neden böyle bir giriş yaptım ben de bilmiyorum :) Hani Teselliler Kitabı ile bağımı anlatmıştım ya, kapağına hayran olup aldım diye, işte M.Ulusoy'un -Aynalar Koridorunda Aşk- kitabını da ismine vurulup almıştım, hakkında hiçbir fikrim yoktu. Farkettim ki, M.Ulusoy bu isim seçme konusunda çok başarılı. bkz. Giderken Bana Bir Şeyler Söyle (fotoğrafını çektiğimde onun hakkında da birşeyler atıp tutacağım inşallah :)

 Ne diyordum, lisede o güzel isimli kitabıyla tanıştım, ve üslubunu beğendim. Fakat başka bir kitabını aradan seneler geçmesine rağmen okumamıştım, nedendir ben de bilmiyorum. Sonra dedim ki, ilk kitabından başlayayım okumaya, ve Nietzche ve Babaannemi okudum. Sevdim, sevdim.

 Deneme kitabı okumayı sevdiğimi daha önce de söylemiştim sanırım. Benim de çok daldan dala atlayan biri olmamdan kaynaklanıyor olsa gerek. Beğendim dediğim romanların sayısı çok azdır mesela. Neyse başka konulara atlamadan konumuza döneyim. Farklı farklı konulardan bahsediyor Ulusoy bu kitabında. (isimleri tekrar tekrar yazmak zormuş :) Psikiyatri uzmanı olan Ulusoy tecrübelerinden yola çıkarak bakmış olaylara. Asıl hastaların yanında, 'normal' diye tanımlanan insanların da nasıl hastalıklı bir bünyesinin olduğunu vurgulamış ki bu beni çok etkiledi. 

Birkaç alıntı:

*Nietzche ve babaannem aynı gezegenin iki misafiri oldular. İkisi de, bir anne ve babadab dünyaya geldiler. Aynı donanımalara sahiptiler. Ne nietzche'nin fazlası vardı, ne babaannemin eksiği. Nietzche kolay olanı seçti, babaannemse zor yolu. 

*Ya zamanımızın tipik otistik insanı? İşte o, kendi hastalığını kendisi tercih ediyor. Ezel ve Ebed sultanının kainat sergisinde bir mütalaacı olduğunu unutmuş halde yaşayarak, otistik bir hayatı bizzat seçiyor.

*O'nsuz geçen günlerim, saatlerim, dakikalarım hastalıklı anlardı. Ey ademe gitmiş, yok olmuş, helak olmuş zamanlarım, amellerim, duygularım! Hepinize geçmiş olsun.

Bol okumalar diliyor, ve gidiyorum..