Giderken Bana Bir Şeyler Söyle & Woswos'um.

Bir güzel kitap..

Mustafa Ulusoyla nasıl tanıştığımdan bahsetmiştim, üslubunu sevdiğimden de. Ölüm'e böyle birinin gözünden bakma fırsatı yakaladım Giderken Bana Bir Şeyler Söyle'yle. Ölenin ardından aslında kendimiz için üzüldüğümüzü bir kere daha anlamış oldum. Ve babaannemin vefatıyla ilk defa çokça hissettiğim ölümün hemen yanı başımızda olduğunu bir kere daha hatırlamış oldum. Babaannemin vefatı, çok oturmuştu yüreğime, ilk defa bu kadar yakınımı kaybediyordum. Çocukluğumdan bu yana dizinin dibinde olduğum babaannemin yokluğu düşüncesine alışamamıştım/hala alışamadığım durumlar var; ilk O'nsuz  Ramazanımız geliyor mesela...Oysa O hastaydı, ve az çok ölüme yakınlığını hissediyorduk. O beni bu hale sokarken, 'hiç beklemediğimiz'  ölümler var ya hani,  onlarda ne yapacağım ki diyorum. Hiç bir şey, sadece ölümün yakınlığını ölüm gelmeden hissetmeye devam edeceğim.

Birkaç alıntı;

* İnsanlar gözleriyle görmediklerine niye kaybettik derler ki?

* İnsanlar ister dolmakalem, ister tükenmez kalem, ister bilgisayar kullanıyor olsunlar, en çok ayrılıkları yazıyorlardı.

* İnsanlar en gereksiz şeyleri konuşmaya çok hevesli olmalarına rağmen, sıra ölüme gelince büyük bir suskunluğa bürünüyorlar.

* En uygun ölüm zamanı, insanın öldüğü zamandır.

Ölüm deyince woswosun da bir değeri kalmadı, fotoğraflarını paylaşayım diyordum,koyup susuyorum.

Tefekkürle..